Viola Dolce

1980’li yılların başında ufak ve yaramaz bir çocuktum. Babam sık sık iş seyahatlerine çıktığı için annem aynı zamanda tek ve en yakın arkadaşımdı. Birgün annemi balkonda yeni aldığı o tatlı mor menekşelerle konuşurken gördüm. Onlara iltifat ediyor ve çok yakın davranıyordu. Çok kıskanmıştım. Benimle ilgileneceğine niye o çiçeklerin yanındaydı ki ? Onun balkondan çıkmasını fırsat bilip, düşmanım olan menekşeleri bir bir kopardım. Annemin benim dışında bir varlığa ilgi gösterme si beni çok kızdırmış olmalıydı. Annem farkettiğinde çok üzülmüştü ama bana pek kızamamıştı. Küçüktüm sonuçta. Ama ben onun ne kadar da üzüldüğünü daha dün gibi hatırlarım. Yıllar geçti ve ben büyüdüm. Hatta evlendim ve bir çocuğum oldu. Eşim de ben de çalışmak zorundaydık. Oğlumuza önce annem baktı. Daha sonra kreşlerde geçirdi bir dönemi. O kadar geçinebilmekle meşguldük ki çoçuğumuzun güzel yıllarını doyasıya yaşayamadık. Keşke bir çözüm olsa diye düşündük hep. Ta ki kendi işimizi kurana dek. Şirketi